Het verhaal van Nomadic State of Mind begint – hoe kan het eigenlijk ook anders – in een Volkswagenbusje, van waaruit oprichter Chris Anderson in de jaren 90 handgemaakte sandalen verkocht. Zijn bedrijfje groeide gestaag, maar had van bij het begin een sterke sociale focus en een interesse in fairtrade. Zo leerde Anderson de kunst van het touwsandalen maken onder meer aan een kleine gemeenschap in Nicaragua aan, om er de handwerkers te voorzien van een stabiel inkomen. Alle Nomadic State of Mind-medewerkers – in 2018 werkte het label met zo’n 47 touwkunstenaars samen – krijgen een eerlijk loon. Het touw waarmee ze aan de slag gaan, bestaat voor een deel uit gerecycleerd propyleen. Het is ijzersterk en kleurvast. 

Nomadic State of Mind reist intussen niet meer rond, maar toch schiet het brein van Anderson (net als dat van de rest van zijn team) nog regelmatig alle kanten op; een karaktertrekje dat tot tal van nevenprojecten leidt. Zo besloot de oprichter op een gegeven moment om de restjes touw niet langer weg te gooien, maar er nieuwe producten mee te maken – van tapijten en tassen tot houders voor waterflessen en picknickmanden. Het maakproces is behoorlijk tijdsintensief, en geen twee stuks zien er uiteindelijk hetzelfde uit.

Omdat één zijprojectje niet volstond, lanceerde Nomadic State of Mind ook nog een kledinglijn van natuurlijke stoffen zoals biologisch katoen, bamboe, hennep en gerecycleerde materialen.

Wie meer wil weten over het merk, vindt zeker zijn gading op de Nomadic State of Mind-blog, waar het team in alle openheid communiceert over onder meer de zoektocht naar de geschikte, duurzame zool voor hun sandalen.